تأثیر آموزش مبتنی بر گفتمان ریاضی بر توانایی استدلال دانش آموزان پایه اول دوره دوم دبیرستان

هدف این پژوهش، بررسی تأثیر آموزش مبتنی بر گفتمان ریاضی (با شیوه بحث های کلاسی) بر توانایی استدلال دانش آموزان دختر پایه اول دوره دوم دبیرستان (پایه نهم) است. این پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه می باشد. جامعه آماری این تحقیق شامل کلیه دانش آموزان دختر پایه اول دوره دوم دبیرستان شهر ری در سال تحصیلی 93-1392 می باشد. حجم نمونه متشکل از 57 نفر دانش آموز دختر سال اول دوره دوم دبیرستان است که 30 نفر آن ها گروه آزمایش و 27 نفر گروه گواه بوده است و با روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری به کار رفته در این پژوهش آزمون سنجش توانایی استدلال ریاضی است که از سوالات حیطه استدلال تیمز ریاضی و میازاکی (2000) انتخاب شده بودند و پایایی آن 79/0 بدست آمد. در ابتدا از هر دو گروه آزمایشی و گواه پیش آزمون سنجش توانایی استدلال ریاضی به عمل آمد، سپس متغیر آزمایشی(آموزش مبتنی بر گفتمان ریاضی با شیوه بحث های کلاسی) در سه گام "اقدام"،"کاوش" و"بحث و خلاصه سازی" و با راهبردهای دهگانه تسهیل بحث های کلاسی سیریلو (2013) در 16جلسه برای گروه آزمایشی اجرا شد. در گروه گواه نیز همان مباحث به شیوه سنتی آموزش داده شد. سپس، پس آزمون بر روی هردو گروه اجرا شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی (میانگین، انحراف معیار) و آزمون های استنباطی نظیر تحلیل کواریانس(ancova)، آزمون tمستقل و ضریب همبستگی اسپیرمن استفاده گردید. نتایج به دست آمده از تحلیل کواریانس نشان دادکه توانایی استدلال ریاضی دانش آموزان گروه آزمایشی نسبت به گروه گواه بیشتر است. همچنین نتایج به دست آمده از t مستقل نشان داد توانایی استدلال استنتاجی ریاضی دانش آموزان گروه آزمایشی نسبت به گروه گواه بیشتر است. مقدار ضریب همبستگی اسپیرمن نشان داد بین توانایی استدلال استنتاجی و استقرایی دانش آموزان در هر دو گروه آزمایش و گواه رابطه معناداری وجود دارد . به طوری که با تقویت توانایی استدلال استنتاجی و آشنایی با محدودیت استدلال های استقرایی، دانش آموزان در دلیل آوری از استدلال استقرایی کمتر استفاده می نمایند.